പിറവി

നിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ
ഉറഞ്ഞ ശൈത്യംപോലെ  
ഞാൻ പിറക്കുന്നു.
സ്ഫടിക നീലിമയിൽ
വിറകൊള്ളുന്ന
ഒരു സൂര്യകിരണം.
 
ഒരു നക്ഷത്രവും വഴികാണിക്കാതെ
നിന്റെ ഗിരിശൃംഗങ്ങളിൽ
ഞാൻ കുരിശേറുന്നു,
ഒറ്റിക്കൊടുത്തവന്റെ
കണ്ണീരും വെള്ളിക്കാശും കാണാതെ.
മുൾക്കിരീടം ചൂടിയ ശിരസ്സിൽ
പൊഴിയുന്ന മഞ്ഞും
പൊടിയുന്ന ചോരയും.
ദഹിക്കാതെ കിടക്കുന്നു
അത്താഴമേശയിൽ
നിനക്കായി പകുത്തുനൽകിയ
എന്റെ മാംസം.

എന്നിട്ടും
പാപം കഴുകിമാറ്റിയ
നിന്റെ അടിവയറിൽ നിന്നും
ഒരു വിലാപംപോലെ
ഞാൻ ഉയിർത്തെഴുന്നേൽക്കുന്നു,
മുറിപ്പാടുകളിൽ അടയിരിക്കുന്ന
പറവയെപോലെ
വിസ്‌മൃതിയിലേക്കു ചിറകുവിരിക്കുന്നു.