ഞാൻ...

എന്റെ ഏകാന്തതയിൽ തന്നെയാണല്ലോ
ഇരുളിൽ നിന്നും
ഞാൻ മഴവില്ലു തീർത്തതും
ഒരാകാശം നിറയെ 
വസന്തം വിരിയിച്ചതും.
കത്തിയമർന്ന നിലാവിൽ നിന്നും
എന്റേതെന്റേതെന്നു പറഞ്ഞു 
നക്ഷത്രങ്ങൾ പിറന്നതും.
എന്റെ ഏകാന്തതയിൽ തന്നെയാണല്ലോ
നീയെന്നെ പാപിയെന്നു വിളിച്ചതും
കണ്ണീരുകൊണ്ടെന്നെ 
ജ്ഞാനസ്നാനം ചെയ്തതും,
പിന്നെ ഇരുളിനെന്നെ
ഒറ്റിക്കൊടുത്തതും.
എന്റെ ഏകാന്തതയിൽ തന്നെയാണല്ലോ
നമ്മൾ മരുഭൂമികൾ താണ്ടിയതും
കൊടുമുടികൾ കീഴടക്കിയതും .
ഏതോ മഞ്ഞുപാളികളിൽ
വിസ്‌മൃതമായിക്കിടന്ന
ഓർമ്മകളെ 
സ്ഫടിക ശിൽപ്പമാക്കിയതും.
ഞാൻ എന്നെ മറന്നുവെച്ചതും
പിന്നെ വിസ്‌മൃതിയുടെ ഖനിയിൽ സ്വയം അസ്തമിച്ചതും 
ഉൾസ്‌ഫോടനത്തിൽ 
ഫോസ്സിലായി പുനർജ്ജനിച്ചതും,
അതേ ഏകാന്തതയിലാണ്!